Spróbuję zaryzykować stwierdzenie, że zdarza nam się iść na lekcje z taką oto myślą w głowie: „Co ja z nimi dzisiaj zrobię?”. Brak planu i przygotowania to z pewnością jeden z grzechów głównych belfrów. Jednak gdy choć chwilę się zastanowimy i rozejrzymy wokół, pomysł na lekcję wpadnie sam… No nie do końca tak będzie. Warto się na taką okoliczność przygotować, aby móc skorzystać ze swoich zasobów w sytuacji awaryjnej.

Oto co zrobiłem ostatnio z moimi uczniami. Była to lekcja na temat kosmosu z całą masą słownictwa, gramatyki, mówienia i zabawy.

Potrzebne będą:

• Rory’s Story Cubes – Intergalactic,
• dostęp do kanału Ted-Ed na youtubie,
• tablica lub edytor tekstu,
• białe i czarne arkusze papieru,
• nożyczki
• zszywacz
• dwie lekcje po 45 minut każda

Czego się nauczą uczniowie:

• słownictwo związane z kosmosem
• drugi okres warunkowy (w przypadku języka angielskiego)
• negocjowanie i „gdybanie”

Robimy rozgrzewkę
Gramy z grupą w „wisielca”. Słowo to CURIOSITY, czyli nazwa marsjańskiego łazika. Gdy już zostanie odgadnięte, pytamy ich o to co im się z tym kojarzy (burza mózgów).

Co by było?
Szybkie wprowadzanie drugiego okresu warunkowego (w przypadku języka angielskiego).

Misja na Marsa – Story Cubes
Następnie informujemy uczniów, że mają szansę zakwalifikować się na lot załogowy na Marsa. Jednak każde z nich będzie musiało przejść test sprawdzający ich umiejętność radzenia sobie w sytuacjach zagrożenia. Tutaj przydadzą się kości opowieści – Story Cubes.

Dzielimy grupę na pary. Możemy poprosić uczniów, żeby ustawili się według dat urodzenia, bo to także odgrywa rolę podczas planowania takiej wyprawy. Potem prosimy, aby odliczyli do 6 (w przypadku 12 osobowej grupy) lub 8 (gdy mamy 16 członków grupy) itp. Gdy już mamy pary, każda z nich rzuca 3 kośćmi, robi zdjęcie telefonem, podaje kości dalej, a potem odpowiadają na zmianę na pytanie: „Co byś zrobił/a gdyby …. ? (Tu wstawiają to, co wypadnie na kościach.) Dajemy im kilka minut na udzielenie odpowiedzi. Potem prosimy wszystkie pary o powtórzenie tego co zostało przez nie powiedziane. Pomagamy ze słownictwem i gramatyką, rzecz jasna.

Przygotowania do misji – ubiór
Rozdajemy białe i czarne arkusze papieru, nożyczki i zszywacze. Następnie prosimy każdą osobę o wykonanie białej i/lub czarnej czapki wyglądem przypominającą stożek (w sumie potrzebujemy 18 czapek, po 9 w każdym kolorze). Gdy to już jest zrobione, informujemy ich o tym, że czas już lecieć. I tak podczas lotu na Marsa wszyscy zostali porwani przez krwiożerczych obcych. Żeby uratować skórę, będą musieli rozwiązać zagadkę. Tu możemy wyświetlić filmik: Can you solve the prisoner hat riddle?, gdzie wszystko jest objaśnione. Jeśli nie znasz angielskiego, to posłuchaj.

Zagadka
Dziewięcioro członków ekspedycji musi rozwiązać następującą zagadkę. Zostaną ustawieni w rzędzie od najwyższej do najniższej osoby tak, że będą widzieć tyły swoich głów. Następnie zostaną nałożone na ich głowy czapki, których kolorów nie będą znać. To znaczy, że będą widzieć czapki osób stojących przed nimi, ale nie swoją. Następnie będą musieli powiedzieć jakiego koloru jest ich czapka. Nie wolno im się poruszać, dotykać, rozmawiać, gwizdać. Mogą jedynie powiedzieć słowa: biała lub czarna. Mogą popełnić jeden błąd kolektywnie. I tyle.

Dzielimy ich szybko na dwie grupy i dajemy 5 minut na wymyślenie sposobu wykonania tego zadania poprawnie. Jeśli nie wpadną na rozwiązanie, pokazujemy im drugą część filmiku. Jeśli nie znasz angielskiego oto rozwiązanie. Kluczem jest zakodowanie informacji. Niech czarny oznacza: widzę parzystą liczbę czarnych czapek, a biały: widzę nieparzystą liczbę czarnych czapek. Taką informację poda grupie najwyższa osoba, popełniając tym samym jeden błąd. Następnie reszta grupy wydedukuje kolory swoich czapek, patrząc przed siebie i słuchając swoich towarzyszy niedoli.

Praktyka
Teraz gdy wszystko jest jasne dziewięcioro ochotników wychodzi na sekundę z sali, reszta grupy decyduje ile czapek jakiego koloru zostanie im nałożone na głowy. Ochotnicy wracają, zamykają oczy, zakładamy im czapki na głowy. I zaczynamy dedukowanie.

Zadanie domowe
Każda osoba rzuca kośćmi opowieści, robi zdjęcie i w domu pisze opowiadanie na 180 słów z wykorzystaniem trzech wyrazów, które zostały zasugerowane przez kości. Możesz im zasugerować, żeby wrzucili je do aplikacji Kaizena, co ułatwi Ci sprawdzanie.