Tygodnie zaczynają wyglądać podobnie. Przyznam, że nie jest lekko, ale są plusy tej sytuacji. Związane są one z relacją z córką oraz z realizowaniem outdoorowych pasji.

Poprzedni tydzień minął bardzo szybko. Może to dlatego, że przerwa wiosenna w mojej nowej szkole trwa długo jeszcze po Lanym Poniedziałku. Wymyśliłem sobie, że spędzę ten czas czytając książki. Nie udało się. Japoński termin tsundoku, oznaczający układnaie stosu książek, których nikt nigdy nieprzeczyta, zaczyna mieć w moim życiu zastosowanie. Czas minął na zupełnie inne aktywności: pisanie wniosku do MKiDNu, nadrabianie zaległości w sprawdzaniu materiałów przysłanych przez uczniów, planowniu kolejnych lekcji i spotkań, a także wgrywaniu egazminów wewnętrzych na platformę IB.

Udało mi się również porobić rzeczy przydatne w przypadku zdziczenia ludzkości. Obecnie rozpalnam ogień krzesiwem w jakieś 30-40 sekund (dbam o bezpiecześtwo, nie robię tego w lesie, a na własnej działce, mam przygotowaną wodę i nie palę ognia długo, bo chodzi o umiejętność rozpalania). Dodatkowo ćwiczę koordynację oko-ręka oraz zgłębiam wiedzę fizyczną strzelając z łuku (nie do zwierząt, ani do ludzi, tylko do tarczy). Robię rzeczy, na które, jak mi się wcześniej wydawało, nie mam czasu. Oczywiście jest to połączone ze spacerem z psami lub rodziną, bo aż tak dużo to tego czasu nie ma.

Z Lu zrobiliśmy poidełko i karmnik dla ptaków. Mieliśmy już nawet pierwszych gości na parapecie. Rozwijamy nasze pasje zwiazane z kosmosem, a także uczymy się liczyć wykorzystując do tego klocki lego. Gdy wszystko wróci do normy i Lu pójdzie do przedszkola, to będzie mi jej brakowało. Przez pierwsze trzy lata życia była z nami, a nie w instytucji, potem pojawiło się przedszkole i praca na etat, więc siłą rzeczy spędzamy mniej czasu razem. Teraz jest go więcej, jest też więcej frustacji, ale też więcej radości.